Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2020

Το παλιό πιπεράδικο στο Γαρέφι Αλμωπίας (βίντεο)

 

Παραδοσιακός πιπερώνας ή αλλιώς "όνταρ": 
Φωτογραφία: Elli Elfoupolis

Ο παραδοσιακός πιπερώνας ή αλλιώς "όνταρ" στη ντοπιολαλιά της περιοχής:

είναι ο χώρος όπου πραγματοποιείται με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο η ξήρανση της μικρόκαρπης Καρατζοβίτικης πιπεριάς.
Είναι μια ξύλινη κατασκευή όπου, επάνω, τοποθετούνται οι πιπεριές, ενώ κάτω στο έδαφος υπάρχουν διάσκορπες μικρές εστίες φωτιάς όπου, σιγοκαίγοντας, ξεραίνουν το πιπέρι με την θερμοκρασία και τον καπνό, προσδίδοντας του με αυτόν τον τρόπο ιδιαίτερη γεύση.

Το προϊόν αυτό νωπό ή μεταποιημένο διαθέτει εξαιρετική γεύση και είναι πλούσιο σε βιταμίνες και ποιοτικά χαρακτηριστικά και σίγουρα, χρήζει προστασίας και ανάδειξης.

Καλλιεργείται και εντοπίζεται στα χωριά του Δήμου Αλμωπίας:
Γαρέφι και Πρόμαχοι.

Το Γαρέφι πρωταγωνιστεί εδώ και πολλά χρόνια στην καλλιέργεια του μικρόσωμου αυτού τύπου πιπεριάς η οποία προσδιορίζεται τόσο για το καθημερινό τραπέζι, όσο και για την παραγωγή του ΓΛΥΚΟΥ ΚΑΠΝΙΣΤΟΥ πιπεριού.


Η φύτευση της πιπεριάς ξεκινά την πρώτη ημέρα του καλοκαιριού (1η Ιουνίου) και η συλλογή της αρχές Αυγούστου.


Ωστόσο η κόκκινη πιπεριά που δίνει το κόκκινο πιπέρι, περιμένει ανυπόμονα τη συλλογή της στις 20 Αυγούστου περίπου, για να ξεκινήσει έτσι τη μαγική διαδρομή που περνά από το κάπνισμα στον πιπερώνα, την άλεση στο μύλο και την αποθήκευση στο σακί. Από τις καυτερές πιπεριές παράγεται αντίστοιχα το μπούκοβο.


Τα παλαιότερα χρόνια υπήρχαν στην περιοχή της Αριδαίας εργοστάσια παραγωγής κόκκινου πιπεριού. Για πολλά χρόνια η μεταποιητική διαδικασία ενίσχυε σημαντικά το εισόδημα των ντόπιων εργατών, παραγωγών και ιδιοκτητών εργοστασίων.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 τα εργοστάσια έπαψαν να λειτουργούν εξαιτίας του έντονου ανταγωνισμού και της στροφής των παραγωγών σε νέες καλλιέργειες. Ο καπνός είχε παραγκωνίσει την πιπεριά, ενώ οι δενδροκαλλιέργειες κέρδιζαν διαρκώς έδαφος. 

Ωστόσο το κόκκινο πιπέρι, έστω και σε μικρές ποσότητες, διεκδικούσε πάντα μερίδιο στο τραπέζι της Αλμωπίας.


Δείτε στο παρακάτω βίντεο που μας έστειλε η ομάδα του InPozar, την διαδικασία ξήρανσης της Καρατζοβίτικης πιπεριάς:

Ευχαριστούμε πολύ τους:
Elli Elfoypolis για την φωτογραφία και το InPozar για το βίντεο.

Το κείμενο και οι φωτογραφίας αντλήθηκαν από την σελίδα στο facebook:

Οι φωτογραφίες τα βίντεο και τα κείμενα της σελίδας και της ιστοσελίδας στο facebook: Παραδοσιακός Οικισμός Άνω Γαρέφι, υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα. Η αντιγραφή, τροποποίηση, αναπαραγωγή και αναδημοσίευση τους ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ, είναι παράνομη και διώκεται ποινικά.


Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2020

Μακεδονική αρχιτεκτονική στο Άνω Γαρέφι της Αλμωπίας

 


Γράφει ο Νίκος Κόιος
Φωτογραφία: Αναστάσιος Μάρκου

Το Άνω Γαρέφι της Αλμωπίας κηρύχθηκε παραδοσιακός οικισμός επί Δημαρχίας Χρήστου Μπίνου. Ο φωτογραφικός φακός του φίλου και συνεργάτη της Πεμπτουσίας Αναστάσιου Μάρκου μας μεταφέρει, μέσα από τα χρώματα της Ελληνικής Μακεδονικής Υπαίθρου την ατμόσφαιρα της παραδοσιακής Μακεδονικής Αρχιτεκτονικής της Αλμωπίας.


Διατηρώντας το προσωπικό ύφος του μάστορα, αλλά και του ιδιοκτήτη, όλα τα σπίτια εμφανίζουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά.


Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο είναι η ¨πουλάτα¨. Το μεγάλο μπαλκόνι στο ανώγειο το οποίο έχει περίπου το ίδιο εμβαδό με τα δωμάτια, τα οποία ήταν δύο ή και τρία.


Το μπαλκόνι εκτός από φυλαγμένος χώρος αναψυχής, χρησίμευε και ως χώρος όπου αποθηκεύονταν προσωρινά και αποξηραίνονταν τα διάφορα γεννήματα της Μακεδονικής Γης, όπως τα φασόλια, το καλαμπόκι, οι πιπεριές και ο καπνός. Το γεγονός αυτό δικαιολογεί κυρίως το μέγεθος του.


Επίσης το μπαλκόνι αποτελούσε τον εξωτερικό διάδρομο επκοινωνίας των δωματίων. Εσωτερικός διάδρομος δεν υπήρχε.




Η σκάλα που συνέδεε το ισόγειο και το ανώγειο ήταν σχεδόν πάντοτε εξωτερική.



Στο ισόγειο υπήρχαν αποθηκευτικοί χώροι για βασικά προιόντα, οι οποίοι στα παλαιότερα χρόνια χρησιμοποιούνταν και ως στάβλοι.




Η χαμηλή τάβλα (σινία) ήταν το παραδοσιακό τραπέζι της Μακεδονικής οικογένειας.


Στο ακριτικό Γαρέφι, πρώην ¨Τσαρνέσοβο¨, πάντα χτυπούσε Ελληνικά η καρδιά των κατοίκων.






























































Σύλλογος αιμοδοτών Γαρεφείου


Η τράπεζα αίματος Γαρεφείου είναι πλέον γεγονός!! Καταχωρημένη στο ΕΘΝΙΚΟ ΜΗΤΡΩΟ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑΣ. Στόχος, η δημιουργία αποθέματος  σε αίμα για την κάλυψη τυχών αναγκών των συγχωριανών μας και η ενίσχυση του εθνικού αποθέματος.

Οποιοσδήποτε επιθυμεί, θα μπορεί να αιμοδοτεί σε όποιο νοσοκομείο της χώρας υποστηρίζει αιμοδοσία και να δηλώνει τη φιάλη στο όνομα ¨Σύλλογος αιμοδοτών Γαρεφείου¨ με αριθμό μητρώου 15 737.

Σύντομα θα υπάρξει προσπάθεια ημέρας αιμοδοσίας που θα πραγματοποιηθεί στο χωριό μας από την κινητή μονάδα αιμοδοσίας του Νοσοκομείου Εδέσσης.

Η Τράπεζα αίματος Γαρεφείου είναι πλέον γεγονός!! Καταχωρημένη στο ΕΘΝΙΚΟ ΜΗΤΡΩΟ ΑΙΜΟΔΟΣΊΑΣ. Στόχος, η δημιουργία αποθέματος σε αίμα, για την κάλυψη τυχόν αναγκών των συγχωριανών μας και η ενίσχυση του εθνικού αποθέματος. Οποιοσδήποτε επιθυμεί, θα μπορεί να αιμοδοτεί σε όποιο νοσοκομείο της χώρας υποστηρίζει αιμοδοσία και να δηλώνει τη φιάλη στο όνομα "Σύλλογος αιμοδοτών Γαρεφείου" με αριθμό μητρώου 15737. Σύντομα θα υπάρξει προσπάθεια ημέρας αιμοδοσίας που θα πραγματοποιηθεί στο χωριό από την κινητή μονάδα αιμοδοσίας του Νοσοκομείου Εδέσσης. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω τον δήμαρχο Αλμωπίας κ. Xristos Mpatsis για την άμεση ανταπόκριση και βοήθεια το

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2020

Πέτρινη Βίλα


Η παραδοσιακή ''Πέτρινη Βίλα", είναι μια ευρύχωρη βίλα με όμορφο εσωτερικό και εξωτερικό σχεδιασμό, κτισμένη με την Μακεδονική παραδοσιακή αρχιτεκτονική (πέτρα και ξύλο). 

Ήσυχη και χαλαρωτική, ιδανική για μεγάλη οικογένεια ή μια ομάδα φίλων που αναζητούν απόλυτη ιδιωτικότητα, ανεξαρτησία και ηρεμία.

Απέχει μόλις 7 χιλιόμετρα από την Αριδαία και 120 χιλιόμετρα από την Θεσσαλονίκη, ενώ η απόσταση από τα Λουτρά "Πόζαρ" είναι μόλις 15 χιλιόμετρα.

Μια ονειρεμένη πέτρινη κατοικία σε μια παραδεισένια φύση, είναι ένας συνδιασμός που απλά θα σας μαγέψει!

Κρατήσεις - πληροφορίες στο τηλέφωνο 6948818213.














Δευτέρα 18 Ιουνίου 2018

Στρώμνιτσα 1878: ''Είμεθα Μακεδόνες, δηλαδή ΈΛΛΗΝΕΣ''!


Με την υπογραφή της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου (19.2.1878) μεταξύ Ρωσίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την υπαγωγή μεγάλου τμήματος της Μακεδονίας στη «Μεγάλη Βουλγαρία», οι Έλληνες κάτοικοι της Στρώμνιτσας - στο νότιο τμήμα του σημερινού κράτους των Σκοπίων – αντιδρούν μέσω του φιλεκπαιδευτικού συλλόγου τους με γραπτή διαμαρτυρία στις 12 Μαρτίου 1878, επικαλούμενοι τη μακεδονική τους ταυτότητα – δηλαδή την ελληνική – και βέβαια το Φίλιππο και τον Αλέξανδρο:

«Ημείς οι κάτοικοι Στρουμνίσσης (Στυρουμνίτσης) δεν θέλομεν να υπαχθώμεν υφ’ οιονδήποτε σλαβικόν ζυγόν, διότι είμεθα και θέλομεν να είμεθα Μακεδόνες και σταθερόν μέλος της μεγάλης Ελληνικής Οικογενείας. Τέλος πάντων αισθανόμενοι ότι εις τας φλέβας ημών ρέει το αίμα του Φιλίππου και Αλεξάνδρου και εμπεποτισμένοι υπό των μεγάλων παραδόσεων της ενδόξου ημών προγονικής ιστορίας και υπό του αγήρου ελληνικού πολιτισμού, δεν θέλομεν να συνενωθώμεν μετά Σλαύων, προτιμώντες οιανδήποτε άλλην πεπολιτισμένην αρχήν…».



Δευτέρα 21 Αυγούστου 2017

Χειρόγραφη επιστολή ντόπιου Μακεδόνα για την ελληνικότητα του!


Οφείλεται μεγάλη τιμή στον καταξιωμένο Μακεδονομάχο από την Τσέγανη (σημερινό Άγιο Αθανάσιο) Νικόλαο Δημ.Σιάντση και γι’αυτό καταθέτουμε στη μνήμη του άγνωστα στοιχεία για την εθνική του δράση.
Την προσφορά και τις υπηρεσίες στον Μακεδονικό Αγώνα του Νικ. Σιάντση θα αφηγηθούμε με τα δικά του απλά λόγια και τη δική του ορθογραφία. Θα αφηγηθούμε τη δράση του με τα δικά του λόγια, που θα μεταφέρουμε εδώ από μια αυθεντική ιδιόχειρη αυτοβιογραφική επιστολή του, που βρέθηκε και αποτελεί πολύτιμο χειρόγραφο κειμήλιο του Μακεδονικού Αγώνα στην περιοχή μας.

Γράφει ο Μακεδών αγωνιστής:


”Εγώ ο Νικόλαος Δημητρίου εκ Τσέγανης (σήμ. Άγιος Αθανάσιος Πέλλας)  δηότη ήμε έλλην,η κομήτες βούλγαρη έμβηκαν μέσα εις το χοργιόν μου δια να σκοτόσον εμένα”.Έτσι αρχίζει η επιστολή που έστειλε προς την Επιτροπή Αγώνος στη Θεσσαλονίκη,μέσα απο τις φυλακές του Γεντή Κουλέ, το σημερινό Επταπύργιο,όπου το 1908 ήταν φυλακισμένος, για λόγους που αναφέρει ο ίδιος στη συνέχεια της επιστολής του.
Ο ίδιος σώθηκε από την εναντίον του δολοφονική απόπειρα που έκαμαν οι κομιτατζήδες ”δηότη ημε έλλην”. Για να σώσει ομως και την οικογένεια του που κινδύνευε να ξεκληριστεί, ”έφιγα, γράφει, από την Τσέγαν μαζή με την φαμιλίαν με 5 ψηχές και ήρθα εις το όστροβον”.

Αλλά οι θυσίες για τον αγώνα του Νικόλα Σιάντση δεν τελείωσαν μόνο με την εγκατάλειψη και την καταστροφή των κτημάτων και της περιουσίας του.  Συνεχίζει την αναφορά του:
”Εμηναν εις το τσέγαν όλα τα ζώα δηλαδή πρόβατα βοδγια και άλογα τα όπια όλα εχάθηκαν και τα έλαβον η βούλγαρη τα χωράφχια έμιναν αθέριστα εις το σπίτι μου ότη σητάρη και άλλο γένημα και παγγίργια και ότη πράγματα και αν είχα εχάθηκαν δηότη εφιγα βιαστηκά”.
Στο χωριό του οι κομιτατζήδες, αφού δεν κατόρθωσαν να φονεύσουν αυτόν τον ίδιο,”εσκότοσαν,τον πατέρα μου και τον αδελφό μου”. Πατέρας του είναι ο Δημήτριος Σιάντσης, ο οποίος εσφαλμένα θεωρείται από ειδήμονες άλλο πρόσωπο και αναφέρεται με διαφορά ηλικίας τριών ετών από τον γιό του Νικόλα.
Φαντάζεται κανείς εύκολα πόσο ακατάβλητο ήταν το Ελληνικό φρόνημα της οικογένειας Σιάντση και πόσο αντιμάχονταν και ματαίωναν τα βουλγαρικά σχέδια, αφού πλήρωσε την αφοσίωση της στα πάτρια με το αίμα πατέρα και γιού.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτά τα ανθρώπινα θύματα που θρήνησε η οικογένεια Σιάντση.

Περιγράφει:

”Μετά ολίγον καίρον,εκήνε η κομήτης εσκοτοθήκαν από τον Στρατόν το οπίον εγώ ήμαν οδιγός δια αυτό εθίμοσαν η βόλγαρη και εσκότοσαν την πεθερόν μου και την Αδελφίν μου εις το χωράφη όπου εδούλεβαν”.
Η οικογένεια Σιάντση προσφέρει στον αγώνα άλλο ένα μέλος της. Την κόρη που βρίσκει φρικτό θάνατο στο χωράφι, μαζί με τον πεθερό του υιού Νικόλα.
Παρόλα ταύτα ο Νικόλας δεν κάμπτεται. Στην Άρνiσσα, όπου εγκαταστάθηκε,συνεχίζει με περισσότερο φανατισμό την πατριωτική του δράση.

Γράφει:

”Επίρα,το όπλον εις τας χείρας μου και επίγα με τους αντάρτες δια να καταδιόξον τους βουλγάρους και εχθρούς μας με τον Μήτσα Καπετάν και με τόν Βανγγελή εδούλεψα και με τον Κορά Πάνον Καπιτάν εδούλεψα 4 μήνες με τον δάσκαλο Χρίστον εδούλεψα 4 μήνες”.
Εδώ βλέπουμε πόσο δοσμένος ήταν στην υπηρεσία του αγώνα. Πολέμησε τους κομιτατζήδες υπό τον Μήτσα Καπιτάν, εννοεί τον οπλαρχηγό Δ. Βάρσο, με τον Καπιτάν Βαγγέλη, δηλαδή τον οπλαρχηγό Βαγγέλη Κρικέλα, με τον γνωστό αργότερα στρατηγό, Καραπάνο και με τον δάσκαλο Χρίστο, εννοεί το μικρό σώμα υπό την αρχηγία του Οστροβίτη δασκάλου Χρίστου Στογιαννίδη. Συμμετείχε δηλαδή σε όλες τις ανταρτικές ομάδες που έδρασαν στα βουνά του Οστρόβου, του Μοριχόβου και της Καρατζόβας, μεταξύ των ετών 1907 – 1908.
Η παρουσία και η δράση των σωμάτων αυτών κατά των βουλγαρικών σωμάτων συγκράτησαν και αναπτέρωσαν σε μεγάλο βαθμό το εθνικό φρόνημα στις παραπάνω περιοχές.

Ιδιαίτερα ανακουφίστηκε και ανέπνευσε η περιοχή με τη δολοφονία του γνωστού αρχικομιτατζή Τάνε Βοεβόδα από τον ίδιο τον Νικόλα και τρείς συντρόφους του.
Σε άλλη επιστολή του, αναφέρει:
”Εφονεύσαμε τον Τάνε Βοεβόδα μετά τριών συντρόφων μου και απαλλάξαμε τον τόπο από ένα τέρας”.
Πράγματι, η εκτέλεση του Τάνε Βοεβόδα ήταν σημαντικότατο γεγονός .Διότι, έκτοτε ,εξαρθρώθηκε και διαλύθηκε το σώμα του τρομερού Τάνε που ελυμαίνετο και τρομοκρατούσε την περιοχή.
Ο τελευταίος αρχηγός της περιφερείας Ναούσης – Βοδενών Νικ. Τρά’ι’κος, Ανθυπασπιστής Τσίπουρας Νικόλαος,(αρχηγός σώματος Ναούσης – Βοδενών Φεβρουάριος 1908 – Ιούλιος 1908) είχε καταρτίσει μια ένοπλη ανταρτική ομάδα από εγχώριους Οστροβίτες και Τσεγανιώτες υπό την αρχηγία του Οστροβίτη δασκάλου Χρ. Στογιαννίδη,με το ψευδώνυμο Ιάσων, η οποία κινείτο γύρω από τη λίμνη.
Μετά πεντάμηνο αγώνα στην περιφέρεια της λίμνης, κατά μια συμπλοκή με τους τούρκους, συνελήφθηκαν ο Νικόλας και άλλοι δύο σύντροφοι του.
Οι συλληφθέντες δικάσθηκαν και καταδικάσθηκαν από τους τούρκους σε τετραετή καταναγκαστικά έργα στο Γεντή Κουλέ, σημερινό Επταπύργιο.
Από τη φυλακή ο Νικόλαος στέλνει προς το Εθνικό Κέντρο την ανέκδοτη επιστολή, που δημοσιεύουμε τώρα στην οποία διεκτραγωδεί τις τραγικές συνθήκες κάτω από τις οποίες εξέτιε την ποινή του και ζητάει την υλική συνδρομή του Κέντρου.
Εκθέτοντας τη μαρτυρία του:

”Δεν είνε αντροπί απο τους ανθρόπους και ημαρτία απο τον Θεόν να πλαγιάζω εις τα σανίδια και να τρόγον ξιρώ ψωμή δεν είνε αμαρτια να πεθάνω απο την πίναν και εγώ και οικογένιάν μου και να χαίροντε η εχθρί μου η βουλγάρι επούλισα το παλτό μου δια να αγοραζω φαγιτόν εγώ δεν εδούλεβα δια κανένα σιμφέρον η δια καμίαν ατιμίαν αλλά δια το έθνος και επιτέλους οι βούλγαρη εσκοτωσαν τους ανθρωπους μου εχάλασαν τα ζωά μου και το σπίτι μου”.
Αμέσως το Εθνικό Κέντρο τον ενίσχυσε με 3 οθωμ. λίρες. Μετά πεντάμηνη φυλάκιση στο Γεντή Κουλέ, οι τρείς οπλίτες αποφυλακίσθηκαν, χάρη στην γενική αμνηστία που δόθηκε μετά την ανακήρυξη του τουρκικού Συντάγματος το 1908. Έτσι τελείωσαν τα μαρτύρια και οι θυσίες του ηρω’ι’κού Μακεδονομάχου Νικόλα Σιάντση, ο οποίος προσέφερε τα πάντα στον αγώνα και την ελευθερία της Μακεδονίας.
Η εθνική προσφορά του δεν εξαντλείται μόνο με όσες πληροφορίες αντλήσαμε από τη δική του επιστολή. Για την δράση του αναφέρονται πολλά στην εμπιστευτική αλληλογραφία του Κέντρου 130 – Οστρόβου.
Προπαντός πληροφορούμεθα πολλά από τα σημειώματα του Κέντρου 130, που υπογράφονται απο τον αρχηγό του Κέντρου Εορδέα, ψευδώνυμο του Στ. Χατζηχαρίση και από τον οπλαρχηγό Ιάσωνα, ψευδώνυμο του Οστροβίτη δασκάλου Μακεδονομάχου Χρ. Στογιαννίδη.
Τέτοια ντοκουμέντα αξίζει να δουν μια μέρα το φως της δημοσιότητας, για να γνωρίσουμε και εμείς και οι γενιές που έρχονται πως πολέμησαν και θυσιάστηκαν οι πρόγονοι μας για την Ελλάδα και την Μακεδονία μας.
”Του Γεωργίου Τουσίμη”.
Πηγή – Περιοδικό ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΖΩΗ, ΙΟΥΛΙΟΣ 1995 ΤΕΥΧΟΣ 350.
Η Φωνή των γηγενών Μακεδόνων, entopios.gr

Κυριακή 20 Αυγούστου 2017

Η Παράδοση απαιτεί και θυσίες - Γιώργος Τάτσιος (πρόεδρος Π.Ο.Π.Σ.Μ.)

Ομιλία του Προέδρου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων, κυρίου Γιώργου Τάτσιου, στις πολιτιστικές εκδηλώσεις του Π.Σ. Λουτρακίου ''ΤΟ ΠΟΖΑΡ'' και τα 17α Ποζαρίτικα.


«Σεβόμαστε τα κατά τόπους γλωσσικά ιδιώματα, σεβόμαστε τις τοπικές κοινωνίες οι οποίες θέλουν να εκφραστούν, να τραγουδήσουν, να χορέψουν, να γελάσουν και να κλάψουν στη γλώσσα του τόπου τους, όποια κι αν είναι αυτή.

Σεβόμαστε λοιπόν όλες αυτές τις ιδιομορφίες αλλά η Παράδοση απαιτεί και θυσίες. Θυσίες τις οποίες μπορούμε να τις ξεκινήσουμε από τα ''μικρά πράγματα'', όπως είναι το καπέλο που πρέπει να φορούν οι χορευτές όταν χορεύουν και ας χαλάσει το μαλλί τους, όπως πρέπει να είναι η μουσική η οποία πρέπει να είναι η Ντόπια, η Μακεδονική Παράδοση και ΟΧΙ αυτά που ΕΙΣΑΓΟΥΜΕ από τις γειτονικές χώρες.

Δεν μπορούμε να χορεύουμε, ας πούμε, το Πουστένο με ''Ουμπάβα Καλίνα'' (Βουλγαρία). Έχουμε δικά μας, δικές μας μελωδίες τις οποίες πρέπει να τις διατηρήσουμε και να τις έχουμε σε όλα μας τα γλέντια.
Πρέπει επίσης να φροντίσουμε ώστε αυτή η Μακεδονική Παράδοση να περάσει στα παιδιά μας, τα παιδιά μας να έχουν εικόνες ΣΩΣΤΕΣ...»!


Στην εκδήλωση παραβρέθηκε και απηύθυνε χαιρετισμό και η πρόεδρος του Μακεδονικού Συλλόγου Μονάχου, κυρία Θεοδώρα Τζιτζιλάκη.



Δείτε το βίντεο της ομιλίας...



Χοροί, μοιρολόγια, σκοποί και τραγούδια στο τοπικό γλωσσικό ιδίωμα, ΤΑ ΕΝΤΟΠΙΚΑ, ΠΡΕΠΕΙ να χορεύονται και να τραγουδιούνται! 
Τα ΑΛΗΘΙΝΑ Μακεδονικά όμως, αυτά των παππούδων και των γιαγιάδων μας και ΟΧΙ αυτά που έχουν παρεισφρήσει από τις γειτονικές χώρες.
Αν ρωτήσεις τους γεροντότερους σε ορισμένα χωριά της Μακεδονίας όπου ομιλείται το γλωσσικό ιδίωμα και παίζονται τα παρακάτω τραγούδια: ''Μιλιονέρτσε'' (σκυλάδικο από Σκόπια), ''Άκο ούμραμ ιλ ζαγκίναμ'' (σκυλάδικο από Σκόπια), ''Ουμπάβα Καλίνα'' (διασκευή από Βουλγαρία), ''Κάτε Κατερίνο'' (Βουλγαρία) κ.α., ΔΕΝ ΤΑ ΞΕΡΟΥΝ γιατί πολύ απλά, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ εντόπια, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Μακεδονικά!


Κρατάμε τη Μνήμη και την Παράδοση των προγόνων μας ζωντανή τραγουδώντας και χορεύοντας τα παραδοσιακά ακούσματα του τόπου μας και ΟΧΙ τα νεόφερτα-ξενόφερτα και προπαγανδιστικά.