H Παράδοση είναι η συλλογική ψυχή ενός ολόκληρου λαού

Με ρωτάτε τι είναι για μένα η παραδοσιακή μουσική.

Πως θα μπορούσα όμως να μιλήσω γι’ αυτήν αν δεν ανατρέξω στις ρίζες που ο ίδιος ο χαρακτηρισμός της μουσικής μας οδηγεί. Την παράδοσή μας. Ρίζες που πηγαίνουν πολύ βαθιά.

Σε ένα κυριακάτικο τραπέζι στρωμένο με το λευκό τραπεζομάντηλο της γιαγιάς και γύρω του μαζεμένη όλη η αγάπη. Στις γιορτές των Χριστουγέννων, των Αποκριών και στου Πάσχα την κατάνυξη.

Στις προετοιμασίες των γάμων, από το στόλισμα της νύφης μέχρι και την πρώτη νύχτα του ζευγαριού. Πίσω στα παραμύθια της γιαγιάς, στα νανουρίσματα της μάνας, ακόμα και στα μοιρολόγια που συνόδευαν τους αγαπημένους μας στο τελευταίο τους ταξίδι.

Στη σπορά, στο θέρος και γενικά σε όλες τις γεωργικές εργασίες. Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει το στοιχείο της συνεύρεσης και τα αισθήματα που γεννιούνται από αυτήν την συνεύρεση.

Η αγάπη, ο έρωτας, ο πόνος, η νοσταλγία, η ξενιτιά και ένα σωρό άλλα. Αισθήματα που μοιράζονταν οι άνθρωποι μεταξύ τους.Η παράδοση για μένα είναι κάτι το ζωντανό που δεν σταματά. Είναι ψυχή. Η συλλογική ψυχή ενός ολόκληρου λαού.

Κάποτε διάβασα πως όποιος δεν γνωρίζει τα τελευταία πεντακόσια χρόνια της ιστορίας και της παράδοσης του τόπου του… απλά δεν υπάρχει.

Όσοι ζουν , σύμφωνα με τα ήθη και τα έθιμα του τόπου τους, θλίβονται βαθιά, όταν αναγκάζονται να μεταναστεύσουν και να ζήσουν μια διαφορετικότητα. Αυτή η ψυχή έχει φωνή. Είναι τα παραδοσιακά μας τραγούδια.

Μεταφέρθηκαν από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά και κλείνουν μέσα τους όλα όσα έχω αναφέρει.

Της Κατερίνας Ελληνίδου, ερμηνεύτριας ελληνικών παραδοσιακών στο συγκρότημα «Γραικοί»

ΠΗΓΗ:http://typologos.com/

Αγιογραφίες του 1811 σε Ιερό Ναό στο Άνω Γαρέφι Πέλλας (φυσικά στα Ελληνικά)

Ο ιερός Ναός ”ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ” στο Άνω Γαρέφι (Τσερνέσοβο) χτίστηκε το 1811 από τους κατοίκους του χωριού που ήταν όλοι τους γηγενείς Μακεδόνες. Στα δύσκολα και ταραγμένα χρόνια επί Τουρκοκρατίας οι κάτοικοι έβρισκαν παρηγοριά στον Ιερό αυτό χώρο αλλά και ευκαιρία για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, διότι χρησίμευε ο Ναός και ως “κρυφό σχολειό”.
Ο εκκλησιασμός γινόταν στην ελληνική γλώσσα και όλες οι αγιογραφίες φυσικά είναι στα ελληνικά όπως θα δείτε στις παρακάτω φωτογραφίες…

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/paradosiakos.garefeiou?fref=ts

Ο Π.Σ. Προστασίας & Ανάδειξης Μακεδονικής Κληρονομιάς (Ρουμλούκι)

Ιδρύεται στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας Σωματείο με την επωνυμία ''Π.Σ. Προστασίας & Ανάδειξης Μακεδονικής Κληρονομιάς'' με έδρα την Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Ένας Μακεδονικός Σύλλογος που αναλαμβάνει να διαφυλάξει και να μεταδώσει αυτούσια στις επόμενες γενιές τη μουσικοχορευτική παράδοση και ιστορία των γηγενών Μακεδόνων. Οι σκοποί του Σωματείου καθορίζονται πάντοτε μέσα στο πλαίσιο του καθολικού και εθνικού συμφέροντος της χώρας και είναι: 

1) Η διάσωση, διάδοση και προβολή της Ελληνικής Πολιτιστικής κληρονομιάς των Μακεδόνων.

2) Η έρευνα, καταγραφή και προβολή παλαιών εθίμων, τραγουδιών και χορών του τόπου μας.

3) Η προστασία και η προάσπιση της γνήσιας Μακεδονικής μουσικοχορευτικής παράδοσης από νεόφερτες ξενόφερτες εισαγωγές, μεταλλάξεις κι αλλοιώσεις.

4) Η πλήρης αποσαφήνιση του γλωσσικού ιδιώματος (εντόπικα) ορισμένων περιοχών της Μακεδονίας και η απεμπλοκή τους από τα Σκοπιανά και Βουλγάρικα.

5) Η υπεράσπιση της Πολιτιστικής μας κληρονομιάς και ταυτότητας απέναντι στον σφετερισμό του ιερού ονόματος της Μακεδονίας.

6) Η σύσφιξη των δεσμών και των σχέσεων και η επικοινωνία με σπουδαστικούς, επιστημονικούς, πνευματικούς, αθλητικούς απόδημου Ελληνισμού Συλλόγους, δημόσιους και ιδιωτικούς, που έχουν κοινούς ή παρεμφερείς σκοπούς για την προώθηση των κοινών σκοπών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

7) Η μελέτη, έρευνα και επιμορφωτική επίσκεψη διαφόρων ιστορικών μνημείων και περιοχών, ιδιαίτερα της Μακεδονίας αλλά και άλλων περιοχών της Ελλάδος.

8) Η διοργάνωση πολιτιστικών, ψυχαγωγικών, αθλητικών, οικιστικών, κοινωνικών και άλλων σχετικών εκδηλώσεων, όπως ομιλιών, προβολών, παραστάσεων, συνεδρίων, συνεστιάσεων, χοροεσπερίδων, εορτών, εκδρομών, αθλητικών αγώνων κλπ.

9) Η ανάπτυξη του ηθικού, πολιτιστικού, μορφωτικού και κοινωνικού επιπέδου των μελών και όλων των καταγόμενων, ιδιαίτερα των νέων από τη Μακεδονία.

10) Η προβολή της Ελληνικής Πολιτιστικής κληρονομιάς και ιστορίας των Μακεδόνων και στο εξωτερικό.

Η πανέμορφη και «αρχοντική» αυτή στολή, θεωρείται από τις αρχαιότερες Ελληνικές ενδυμασίες και έχει καθιερωθεί να ονομάζεται ως «η στολή του Γιδά» (Αλεξάνδρεια Ημαθίας) και να εκπροσωπεί τον γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας.

 Το Ρουμλούκι. Ετσι ονομάζεται μία συστάδα χωριών στον κάμπο της Ημαθίας και η ονομασία αυτή δηλώνει ότι πρόκειται για τον τόπο των Ρωμιών - τον Ρωμιότοπο, όπως στην περίπτωση της Ρούμελης ή της Ανατολικής Ρωμυλίας. Μία ονομασία που έδωσαν οι Οθωμανοί κατακτητές κατά τον 14ο-15ο αιώνα, αναγνωρίζοντας το ανόθευτο του ελληνικού πληθυσμού που τον κατοικούσε. 

 Σύμφωνα με την τοπική παράδοση το «κατσούλι» ανάγεται στην εποχή του Μ. Αλεξάνδρου, όταν κατά τη διάρκεια μιας μάχης οι άνδρες νικήθηκαν και οι γυναίκες πολέμησαν γενναία, με αποτέλεσμα να ηττηθεί ο εχθρός. Ο Μέγας Αλέξανδρος τότε, για να τις τιμήσει, διέταξε τους άνδρες να βγάλουν τις περικεφαλαίες και να τις φορέσουν οι γυναίκες.

                                                    Το ΔΣ συγκροτήθηκε και έχει ως εξής:
                                                     Πρόεδρος: Καψάλης Χαράλαμπος (τηλ. 6976091162)
                                                     Αντιπρόεδρος : Μάρκου Αναστάσιος (τηλ. 6972746939)
                                                     Γραμματέας: Μπαγκατζούνη Χρύσα
                                                     Ταμίας: Αναστασοπούλου Αγνή
                                                     Υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων: Γιδαροπούλου Φωτεινή.

Ο Π.Σ.  ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ & ΑΝΑΔΕΙΞΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ αναβιώνει το έθιμο ΡΟΥΓΚΑΤΣΙΑ του Δωδεκαημέρου από το Ρουμλούκι Ημαθίας (Μακεδονία) στο 5ο Συναπάντημα Παραδοσιακών Χορών τον Σεπτέμβρη του 2014 στο νησί της Πάτμου.
Δείτε το βίντεο: 

Η ΣΕΛΙΔΑ του Συλλόγου στο facebook: https://www.facebook.com/pages/%CE%A0%CE%A3-%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%91%CE%BD%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BE%CE%B7%CF%82-%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%9A%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%AC%CF%82/1485997504985676

Η Ελληνική Παράδοση απαραίτητος οδηγός μας

Πολλές φορές ακούμε ή και μιλάμε ακόμη για την Ελληνική παράδοση, γενικότερα για τις Εθνικές μας παραδόσεις. Δεν έχουμε όμως όλοι όσο πρέπει ενοχληθεί με το θέμα αυτό, που έχει εξαιρετική σημασία. Γι' αυτό ακριβώς επιβάλλεται να το προσέξουμε ιδιαίτερα, να συνειδητοποιήσουμε τον πλούτο και την εθνική σπουδαιότητα της Ελληνικής παραδόσεως.
θα εκτιμήσουμε έτσι αλλά και θα διαπιστώσουμε συγχρόνως τη σημαντική επίδραση για τη ζωή και για το μέλλον του Έθνους.
Η λέξη "παράδοση" προέρχεται όπως είναι γνωστό από το ρήμα "παραδίδω". Ελληνική δε παράδοση ονομάζουμε όλα εκείνα τα θεμελιώδη, τα αιώνια πολιτιστικά στοιχεία και τις ηθικές αξίες που παραδόθηκαν από την μιά γενιά στην άλλη ως γνήσια, ως αυθεντικά ελληνικά γνωρίσματα. Με τον τρόπο αυτό διατηρήθηκαν και έφτασαν από τα παν, αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα αναλλοίωτα και ζωντανά.
Η Ελληνική παράδοση αποτελεί μια ανεκτίμητη πολιτιστική κληρονομιά, που πρέπει όλοι οι Έλληνες να την γνωρίσουμε βαθύτερα ώστε να εμπνεόμαστε και να οδηγούμεθα από αυτήν. Έτσι έχοντας την ως βάση και αφετηρία θα μπορούμε να διαμορφώσουμε πιο σωστά τη σύγχρονη ζωή μας. Έτσι θα δημιουργήσουμε ως Έθνος προχωρώντας σταθερά και σίγουρα το μέλλον του τόπου μας χωρίς να χάσουμε την ταυτότητα μας, την ελληνικότητα μας.
Τα κυριότερα στοιχεία που κρατάνε την παράδοση είναι: η Ελληνική μας γλώσσα, η Ορθόδοξη χριστιανική μας θρησκεία, τα δημοτικά μας τραγούδια, οι λαϊκοί μας χοροί, τα παραμύθια, οι παροιμίες, η λαϊκή μας τέχνη (έπιπλα, κτίσματα, ενδυμασία, υφαντά) τα ήθη και έθιμα μας χαράς και λύπης, η διάρθρωση και ο θεσμός της ελληνικής οικογένειας, η ελληνική αδελφοσύνη και άλλα πάρα πολλά έθιμα από τη ζωή μέχρι τα αγροτικά έργα και τις ιστορικές αναμνήσεις και τους θρύλους του λαού μας. Όλα αυτά μας κρατούν ενωμένους με τις προαιώνιες ρίζες της φυλής μας και αποτελούν τον Εθνικόν μας χαρακτήρα και μας ξεχωρίζουν από τους άλλους λαούς. Είναι η "ειδοποιός διαφορά" μας αλλά και η αδιάψευστη απόδειξη της φυλετικής μας συνέχειας.
Όλοι οι πολιτισμένοι λαοί καταβάλουν προσπάθειες να συγκεντρώσουν, να μελετήσουν και να διατηρήσουν τα παραδοσιακά τους στοιχεία, ώστε να αντλήσουν διδάγματα και να χαράξουν με περισσότερη ασφάλεια το δρόμο για την εθνική τους επιβίωση και προκοπή.
Εμείς που έχουμε μία παράδοση -την πιο πλούσια παράδοση τριών χιλιάδων χρόνων συνεχούς ιστορίας- έχουμε χρέος περισσότερο από κάθε άλλο λαό να την διατηρήσουμε και να την συνεχίσουμε. Γιατί αυτή η Ελληνική παράδοση δεν είναι μόνο δόξα για το Έθνος μας, αλλά είναι και η σωτηρία του μέσα από τις ποικίλες φοβερές περιπέτειες της ιστορίας του.
θα φέρω εδώ ένα παράδειγμα υπενθυμίζοντας την εποχή της Τουρκοκρατίας. Κάθε άλλο Έθνος μέσα στον τρομερό κατακλυσμό των τεσσάρων αιώνων αυτής της απάνθρωπης δουλείας θά είχε τελείως αποπροσανατολιστεί και σίγουρα καταποντιστεί. Όπως είναι γνωστό, μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, ο λαός μας έμεινε μόνος μέσα στο σκοτάδι της Τούρκικης αμάθειας και βαρβαρότητας.
Δεν έμεινε όμως αβοήθητος, δεν έχασε τον εθνικό του δρόμο και τον εθνικό του προσανατολισμό. Είχε πάντα ως οδηγό και δάσκαλο, την αλάνθαστη πυξίδα της πλούσιας πολιτιστικής του παράδοσης από την μακραίωνα αρχαία και βυζαντινή εποχή.
Όλες οι εθνικές παραδόσεις στηρίχτηκαν πάνω και γύρω τους δύο ακρογωνιαίους λίθους του Εθνικού μας οικοδομήματος: Την Ελληνική γλώσσα και την Ορθόδοξη Χριστιανική θρησκεία. Και ως πνευματική Κιβωτός, που διατήρησε τας παραδόσεις αυτές στάθηκε η Ορθόδοξη Εκκλησία μας με κέντρο το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.
Με τον τρόπο αυτό όχι μόνον δεν έσβησε η φυλή μας, όχι μόνον δεν έχασε την Ελληνικότητα της, αλλά μέσα στον κοινό και βουβό πόνο, σφυρηλάτησε πιο δυνατή την ενότητα της, Και όχι μόνον δεν κάηκε μέσα στο καμίνι της δουλείας, αλλά βγήκε μέσα από αυτό π ιό αγνή π ιό ρωμαλέα.
Η Ελληνική μας παράδοση είναι η πιο γνήσια απόδειξη της αδιάκοπης φυλετικής μας συνέχειας. Αν και το 1830 ο Γερμανός Φαλμεράγιερ (1790-1861) θέλησε να την αμφισβητήσει απέτυχε οικτρά. Η ανυπόστατη θεωρία του είναι γεμάτη από ανακρίβειες, παρερμηνείας και παρεξηγήσεις, ότι δήθεν οι νεώτεροι Έλληνες δεν είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, διαλύθηκε μπροστά στα κλόνητα επιστημονικά επιχειρήματα, στις επιστημονικές εργασίες ξένων και Ελλήνων ιστορικών και λαογράφων. Ένα μικρό παράδειγμα ενδεικτικός η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους του Κωνσταντίνου Παπαρηγόπουλου καθώς και το λαογραφικό έργο του Νικολάου Πολίτη με τις πλούσιες συλλογές των λαϊκών μας παραδόσεων και των δημοτικών μας τραγουδιών.
Τα δημοτικά μας τραγούδια από το 1821 και μετά, είχαν καταπλήξει τον πνευματικό κόσμο της Ευρώπης, ιδίως δε όταν τα εξέδωσε στο Παρίσι σε Γαλλική μετάφραση και σχόλια ο Γάλλος Κάρολος Φωριέλ (1772-1824). Οι μεγαλλίτεροι πνευματικοί άνδρες της Ευρώπης με επικεφαλής τον Γερμανό φιλόσοφο και ποιητή Γκαίτε, θαύμασαν την ομορφιά και την δύναμη των τραγουδιών αυτών, που παρουσιάζουν ανάγλυφη την ψυχοσύνθεση και το χαρακτήρα του αθάνατου Ελληνικού πνεύματος, δηλαδή του Ελληνικού λαού. Έτσι έγινε πιο δυνατό το φιλελληνικό ρεύμα για τους αγωνιζόμενους τότε ήρωες του 1821. Στα υπέροχα δημοτικά μας τραγούδια βλέπουμε ακόμα ότι διασώζεται η τεχνική των δημοτικών τραγουδιών της προομηρικής εποχής. Παρατηρούμε ακόμη σε πολλά από αυτά να διασώζονται υποθέσεις από αρχαίες ελληνικές τραγωδίες. Αλλά και στα παραμύθια και στις παραδόσεις του λαού μας, παρατηρούμε να επαναλαμβάνονται υποθέσεις παραμυθιών της αρχαίας εποχής ή αναμνήσεις μακρινών ιστορικών γεγονότων. Άλλωστε όπως είναι γνωστό, γενικά η νεοελληνική γλώσσα είναι φυσιολογική συνέχεια της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας.
Όλα αυτά τα στοιχεία που αναφέραμε πιο πάνω αλλά και ακόμα πολλά άλλα, μεταδόθηκαν με την προφορική παράδοση, με την επανάληψη, με το παράδειγμα των μεγαλλιτέρων, δείχνουν περίτρανα ότι ποτέ δεν διακόπηκε η φυλετική μας συνέχεια παρά τις πολλές και μεγάλες ιστορικές περιπέτειες πού πέρασε το Έθνος μας. Και στις περιπτώσεις που ήρθαν και εγκαταστάθηκαν διάφοροι επιδρομείς στον Ελληνικό χώρο, γρήγορα αυτοί αφομοιώθηκαν από το ισχυρότερο βιολογικά και πολιτιστικά Ελληνικό στοιχείο.
Παρ' όλα αυτά όμως υπάρχουν μερικοί, που θαμπωμένοι από την τεχνολογική πρόοδο άλλων λαών, περιφρονούν τις παραδόσεις μας, γιατί έτσι θέλουν να παραστήσουν τους προοδευτικούς και να τις θεωρούν ξεπερασμένες. Έτσι θαυμάζουν και θεωρούν προοδευτικές τις διάφορες υλιστικές θεωρίες, τα διάφορα αθεϊστικά κηρύγματα που μας έρχονται από τον έξω της Ελλάδος χώρο (Ευρώπη, Αμερική), θαυμάζουν ξένες θεωρίες και κηρύγματα, πάντα "εν ονόματι της προόδου" για να γκρεμίσουν και εξαφανίσουν ότι ωραίο, ότι ευγενικό, ότι ανώτερο έχει δημιουργήσει ο Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός. Έτσι αντιγράφουν ανεξέλεγκτα τα ήθη, την αναίσχυντη πολλές φορές συμπεριφορά πολλών ξένων που περνούν τις διακοπές τους στη χώρα μας.
Δεν υποστηρίζουμε βέβαια ότι πρέπει να απομονωθούμε από τους άλλους λαούς, να κλειστούμε στο καβούκι μας από τον φόβο ή ότι οι άλλοι λαοί έχουν μόνον ελαττώματα και εμείς οι Έλληνες μόνον προτερήματα. Πρέπει να παρακολουθούμε την πρόοδο, την εξέλιξη. Να συνεργαζόμαστε με τους άλλους λαούς ιδίως τώρα που τα σύνορα έπεσαν με την Ευρωπαϊκή Ένωση και να πάρουμε ότι πραγματικά είναι ωφέλιμο, ότι δεν προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ότι τελικά συμφωνεί και ταιριάζει με τον Ελληνικό μας χαρακτήρα, την Ελληνική μας πραγματικότητα. Πρέπει και επιβάλλεται να ακολουθούμε την πρόοδο και εξέλιξη, αλλά προς θεού, δεν είναι πρόοδος η περιφρόνηση του θρησκευτικού συναισθήματος, η περιφρόνηση των Εθνικών μας συμβόλων. Δεν είναι πρόοδος ο χιππισμός, η αναισχυντία, ο γυμνισμός τα ναρκωτικά. θα πάρουμε, από τους ξένους ότι καλό και θα το προσαρμόσουμε στην Ελληνική πραγματικότητα, ακολουθώντας τη σωστή παρατήρηση του φιλόσοφου Πλάτωνα: "Ότι πει αν Έλληνες βαρβάρων παραλάβωσι, κάλλιον τούτο εις τέλος απεργάζονται".
Είναι εθνικό έγκλημα, είναι αφροσύνη, είναι αγνωμοσύνη να θεωρούμε αναχρονισμό και οπισθοδρόμηση τον σεβασμό στις Ελληνοχριστιανικές παραδόσεις.
Είναι αχαρακτήριστο να έχουμε αυτή την ξενομανία, να νοθεύουμε και να καταργούμε τα Ελληνικά μας πολιτιστικά στοιχεία. Φτάσαμε δυστυχώς στο σημείο να νοθεύουμε και την γλώσσα μας ακόμη, χρησιμοποιώντας αδικαιολόγητα ξένες λέξεις, ξένες επιγραφές, ενώ έχουμε τις ωραιότερες Ελληνικές λέξεις. Ακόμη φτάσαμε στο σημείο να νοθεύουμε και να αλλάζουμε και τα ονόματα των παιδιών μας με ξενικά υποκοριστικά. Η ξενομανία μας υποτιμά, μας εξευτελίζει, μας αποχρωματίζει εθνικά. Δυστυχώς ξεκινά από κάτι ασήμαντες λεπτομέρειες για να φτάσει σε σοβαρά στοιχεία, να φτάσει σε μεγαλύτερη έκταση.
Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά έχουμε χρέος να διατηρήσουμε τον Εθνικό μας χαρακτήρα, Βλέπουμε "οι φίλοι μας" οι γείτονοι τι προβλήματα μας δημιουργούν τον τελευταίο καιρό. Είμαστε μικρός αριθμητικά λαός. Περιβαλλόμαστε από λαούς πολυπληθέστερους. Οκτώ με δέκα εκατομμύρια ξένοι έρχονται κάθε χρόνο και παραθερίζουν στη χώρα μας. Και ας μην ξεχνάμε και τους οικονομικούς μετανάστες που κατέκλισαν την Ελλάδα μας.
Αλλοίμονο αν κάθε τους συνήθεια την αντιγράφουμε απερίσκεπτα. Αλλοίμονο αν κάθε τους θεωρία τη θαυμάζουμε και την εφαρμόζουμε. Τότε -να είστε βέβαιοι φίλοι μου- ότι θα ξεκόψουμε οριστικά από τις ρίζες μας και θα περιφερόμαστε σαν ένα πλοίο που δεν έχει ούτε άγκυρα ούτε πυξίδα. Με μαθηματική ακρίβεια θα σβήσουμε σαν Έθνος, θα εξαφανιστούμε σαν φυλή. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος γιατί έρχεται αθόρυβα, κρυφά, ανεπαίσθητα και θα πρόσθετα εγώ και πολύ ύπουλα και πονηρά.
Κλείνοντας θα έλεγα, αν θέλουμε να επιβιώσουμε σαν φυλή, σαν Έθνος και να παραμείνουμε Έ λ λ η ν ε ς, πρέπει να κρατιώμαστε γερά από τις ρίζες της φυλής μας και από αυτές να αντλούμε δύναμη, έμπνευση και κυρίως πίστη στα ιδανικά μας. Η Ελληνική μας παράδοση πρέπει να είναι η αλάνθαστη πυξίδα μας, ο απαραίτητος οδηγός στην ατομική και κυρίως στην εθνική μας ζωή.

του Δημητρίου Χατζή, απόφοιτου της Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων

ΠΗΓΗ:http://www.zosimaia.gr/?page=home

Είναι εθνικό μας χρέος η γνωριμία με την παράδοση!

Συχνά λέγονται και γράφονται πολλά και πολλές φόρες παράδοξα πράγματα γύρω από το συγκεκριμένο θέμα και συμβαίνει αυτό, όταν δεν υπάρχει σαφής γνώση του θέματος της παράδοσης. Η λέξη παράδοση από το ρήμα παραδίδωμι σημαίνει μεταβίβαση, μετάδοση. Επομένως σημαίνει αυτό που πρέπει να παραδώσουμε στις επόμενες γενεές. Παράδοση είναι η δια μέσου των γενεών μετάδοση στους μεταγενέστερους ηθών, εθίμων, δοξασιών. Το θέμα αυτό έχει μία αρνητική και μία θετική πλευρά. Αρνητική είναι εκείνη που αναφέρεται στην παρεξήγηση του αληθινού νοήματος και της καθαρής έννοιας. Η θετική είναι εκείνη, που αναφέρεται στο ποιά πρέπει να είναι η ορθή στάση μας απέναντι στην αξία και τη σημασία, που πρέπει να έχει για το βίο και τη ζωή μας.

Παράδοση είναι η ιστορία, γιατί αν δεν γνωρίζουμε την ιστορία μας, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την Παράδοσή μας. Παράδοση είναι και η Παιδεία. Ποιο σωστά: Αφορμή αλλά και περιεχόμενο παιδείας. Είναι η μετάδοση από την ακμάζουσα γενιά όλων των κατακτήσεών της προς τους νέους: Ο Ρώσος θεολόγος και στοχαστής Π. Ευδοκίμωφ γράφει: «Παράδοση είναι η συμφωνία με το μέλλον, που το βρίσκουμε μέσα στο παρελθόν…» Κάτι ανάλογο είχε πει και ο Ουίνστων Τσώρτσιλ: «Όσο περισσότερο κοιτάζει κανείς προς τα πίσω (στην παράδοση), τόσο ευκρινέστερα βλέπει προς τα εμπρός (στην πρόοδο). Και εδώ ερχόμαστε να επισημάνουμε ότι παράδοση δεν σημαίνει οπισθοδρόμηση. Αντίθετα: Πατώντας κανείς στην παράδοση μπορεί να αντλήσει δυνάμεις για τη δημιουργία ενός καλύτερου μέλλοντος.
Αυτό διακήρυξε και ο Νομπελίστας ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης: «Σβήνοντας κανείς ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνουμε κι ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον. Κι είναι θλιβερή η ζωή που μοιάζει με ακατοίκητο σπίτι…».
Παράδοση είναι η διαρκής ανανέωση. Πριν απ’ όλα είναι μια αφετηρία. Ένα ξεκίνημα. Γι’ αυτό δεν σημαίνει υποχρέωσή μας να διατηρήσουμε τα αποστεωμένα στοιχειά του παρελθόντος, αλλά να ξετυλίξουμε το νήμα της. Και αυτό γιατί «η δημιουργική ζωή είναι μία διαρκής έξοδος. Όμως είναι μία έξοδος από την παράδοση, από εκείνο που προηγήθηκε. Μία έξοδος από πουθενά, οδηγεί στο πουθενά…»
Ο Καζαντζάκης γράφει: «Η κραυγή που γροικάς δεν είναι δική σου. Δεν μιλάς εσύ. Μιλούν αρίφνητοι (αναρίθμητοι) πρόγονοι με το στόμα σου».
Η Παράδοση είναι η αρχέγονη γλώσσα του λαού μας (κάθε λαού). Μέσα από την αρχέγονη αυτή γλώσσα ομιλεί το παρελθόν. Η Παράδοση «συλλαμβάνει», ας πούμε, το παρελθόν και το οδηγεί μέχρι τις ημέρες μας: Το σέρνει και το φέρνει μέσα στο «σήμερα». Έτσι, το φωτίζει, το οικειώνεται και το κάνει παρόν.
Από τη σκοπιά αυτή είναι δυνατό να λεχθεί ότι η Παράδοση είναι η ζωντανή ιστορική συνείδηση που έχουμε για το παρελθόν, μία συνείδηση πολύκλαδη και πολυδύναμη. Η Παράδοση, τώρα, είναι το σύνολο των αξιών, ηθικών, θρησκευτικών, επιστημονικών, οικονομικών, αισθητικών, που δημιουργεί ο ανθρώπινος μόχθος κατά την πορεία πολλών αιώνων της ιστορικής ζωής του. Οι αξίες αυτές δεν «κουρνιάζουν», δεν μένουν ακίνητες στο χθες, αλλά ζουν μέσα στο «σήμερα» και ανοίγουν δρόμους για να περάσουν στο «αύριο». Η Παράδοση πηγάζει από το παρελθόν και περνώντας από το παρόν το ζωογονεί και εκβάλλει στο μέλλον.
Το δέντρο της Παράδοσης απλώνει τις ρίζες του μέσα στη ζωή μας και χωρίς να το καταλαβαίνουμε γευόμαστε τους εύχυμους καρπούς του. Το χρέος μας όμως είναι να γνωρίσουμε τις ρίζες του, δηλαδή ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΜΑΣ, διότι έτσι θα δυναμώσουμε την ελληνική μας συνείδηση. Διαφορετικά θα σιγήσουν οι φωνές των προγόνων μας που βοούν μέσα μας είτε ως Γλώσσα και Θρησκεία, είτε ως Τέχνη και Τεχνική, είτε ως Επιστήμη και Φιλοσοφία, είτε ως Οικονομία και Ζωή. Διαφορετικά θα σταματήσει να τρέχει μέσα στις φλέβες μας το αίμα της Ελλάδας ανήσυχο, δημιουργικό και ακατάλυτο.
Είναι εθνικό χρέος η γνωριμία με την παράδοση. Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Και αυτό γιατί προβάλλει μπροστά μας απειλητική η Παγκοσμιοποίηση, η οποία στοχεύει να ισοπεδώσει τα πάντα. Είναι μια οργανωμένη προσπάθεια «ομογενοποίησης», που ξεκινάει μεν από τον οικονομικό τομέα με την προοπτική, όμως, να επεκταθεί και σε όλους τους άλλους τομείς του κοινωνικού βίου και όχι μόνο, αφού αποβλέπει ακόμη και στον επηρεασμό της όλης προσωπικότητας του ανθρώπου. Στόχος του σχεδίου αυτού είναι η μετατροπή των ανθρώπων σε ένα παγκόσμιο πλαγκτόν, ευκόλως διαχειριζόμενο, με το οποίο θα τρέφονται οι παγκόσμιοι εξουσιαστές.
Για να γίνει, όμως, αυτό πρέπει να ισοπεδωθούν τα πάντα, οτιδήποτε αποτελεί βασικό στοιχείο μιας κοινωνίας. Το ηθικό υπόβαθρο, η ιστορία του, τα πολιτιστικά γνωρίσματα, η γλώσσα, τα φυλετικά γνωρίσματα, τα εθνικά σύμβολα, η θρησκεία. Μεγάλη προσπάθεια καταβάλλεται να ξεριζώσουν από την ψυχή μας την αυτάδελφη σχέση Ορθοδοξίας και Έθνους.
Έπειτα από όλα αυτά, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς γιατί είναι εθνικό χρέος η γνωριμία με την παράδοση. Γιατί τον άγριο πόλεμο που ξεκίνησαν κάποιες δυνάμεις κατά των ιερών και οσίων του Έθνους, θα έλθει κάποια στιγμή που θα μείνει μοναδικό «αποκούμπι» η παράδοση.
Όπως βρήκε αποκούμπι κάποτε ο αγρότης που ιδροκοπούσε με πρωτόγονα μέσα όλη μέρα στο χωράφι και στ’ αμπέλι του, ο τσοπάνης που ολημεριάζει στο βουνό, χρειάστηκαν τις δικές τους θεότητες, που τις έχουν συντροφιά και προστασία, να τους λένε τον πόνο τους, να τις λατρεύουν, να τους κάνουν θυσίες και να τους εμπιστεύονται τη σοδειά τους. Βρήκαν τον άγιο Μόδεστο για τα χωράφια και τα ζωντανά τους, τον άγιο Τρύφωνα για τ’ αμπέλια και τους κήπους τους, την Παναγία τη Μισοσπορίτισσα για τα σπαρτά τους. Βρήκαν τον Προφήτη Ηλία και τον έκαμαν θεό του φωτός, τον έστησαν ψηλά στις κορυφές των βουνών, τον γιόρτασαν στις πιο ζεστές μέρες του καλοκαιριού, και τον συμβουλεύτηκαν προφητικά για τους καιρούς του χρόνου.Έτσι και οι πρόγονοί τους είχαν τη Δήμητρα για τα σπαρτά και το Διόνυσο για τα αμπέλια, έτσι λάτρευαν σαν θεότητα ηλιακή τον Απόλλωνα, του έκτιζαν ναούς στις κορυφές και τον είχαν μάντη για τα πεπρωμένα τους.
Τα δάση και τα βουνά, τα ποτάμια, οι ρεματιές και οι θάλασσες είναι σήμερα γεμάτες από Νεράιδες και Δαιμονικά, από Λάμιες και Στρίγγλες και Γοργόνες και Τελώνια, πάνε και έρχονται, όπως τότε, σε ώρες σκοτεινές ή μεσημεριάτικες, οι Νύμφες και οι Σάτυροι γύριζαν κυρίαρχοι στην πράσινη φύση και στα νερά…
Η μαγεία, η μαντική, οι δεισιδαιμονίες, οι προλήψεις και οι δοξασίες, που είναι και αυτά εκδηλώσεις λατρείας, παρουσιάζονται στη νεοελληνική λαϊκή συνείδηση το ίδιο γνωστά και απαραίτητα, όπως και στην αρχαία. Ο Άγγλος λαογράφος John Lawson, στο πλούσιο και επιστημονικό βιβλίο του για τη Λαογραφία, τονίζει ότι περισσότερο από τα αρχαία κείμενα και την τέχνη, η σύγχρονη ελληνική παράδοση είναι η πιο σοβαρή πηγή για τη μελέτη της αρχαίας θρησκείας.
Η λαϊκή παράδοση στην Ελλάδα διατηρήθηκε πάντα αχάλαστη και συνεχής. Η συνοχή της και η ζωντάνια της πρέπει κυρίως να αποδίδονται στον αναλλοίωτο φορέα της, την ψυχή του ελληνικού λαού που ανάμεσα από τόσες περιπέτειες κατάφερε να μένει πάντα ο ίδιος και ζωντανός, εκδηλώνοντας παντού την ίδια πνευματικότητα, τα ίδια συναισθήματα και τον ίδιο χαρακτήρα. Με τις ιδιότητές του αυτές χάρισε πολλές φορές μέχρι σήμερα στον εαυτό του και στην ανθρωπότητα το φως του πολιτισμού.
Στην ψυχοσύνθεση του Νεοέλληνα επιζεί και το Βυζάντιο. Εξακολουθούμε να αισθανόμαστε όπως μας διέπλασαν τα 1650 χρόνια του Βυζαντίου. Η Ελληνική Ορθοδοξία έχει ταυτιστεί με την εθνική μας υπόσταση δηλαδή με την ελευθερία μας. Έχει γίνει δηλαδή εθνική θρησκεία, όπως το Δωδεκάθεο του Ολύμπου ήταν η εθνική θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων. 
Στη διάρκεια του Βυζαντίου, πάνω στα κατάρτια των βαρβαρομάχων καραβιών της Πόλης κυμάτιζαν τα χρυσά λάβαρα της Παναγίας, που ήταν για το χριστιανικό κράτος στρατηλάτης μαζί και πολέμαρχος, σαν την Αθηνά. 
Προς Αυτήν, προς την Υπέρμαχο Στρατηγό (τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια), αποτείνεται το θαυμάσιο βυζαντινό τροπάριο, το οποίο στην πραγματικότητα είναι ο εθνικός ύμνος του Βυζαντίου.
Έτσι, κάθε φορά που ένα μεγάλο εθνικό γεγονός τρικυμίζει την ψυχή μας, το βυζαντινό τροπάριο αυθόρμητα ανεβαίνει στα χείλη μας και σμίγει στους στίχους του Σολωμού (Σε γνωρίζω…). 
Στην παράδοση συνδέεται άμεσα το Βυζάντιο. Στο έπος του 1940-41, οι Έλληνες στρατιώτες έβλεπαν την Υπέρμαχον του Βυζαντίου να πολεμάει επικεφαλής του στρατού τους επιδρομείς…
Όταν έπεσε το Βυζάντιο (1453), τον κρατικό οργανισμό υποκατέστησε η Εκκλησία, σαν μηχανισμός Εθνικής ενότητας. Τα σύμβολα της Αυτοκρατορίας τα κράτησε η Εκκλησία και τα διατήρησε μέσα στους μαύρους αιώνες της σκλαβιάς. 
Και μέσα σ’ αυτούς τους φοβερούς αιώνες, αυτή στάθηκε το πνευματικό και εθνικό κέντρο της μαρτυρικής φυλής. Πολύ σωστά ειπώθηκε, πως σε πολλές κρίσιμες ώρες το ράσο στάθηκε η εθνική σημαία της Ελλάδας στα χρόνια της σκλαβιάς.
Αν υπάρχουμε σήμερα σαν Ελληνική Φυλή, είναι γιατί κρατηθήκαμε από το άμφιο της θρησκείας μας όλα αυτά τα χρόνια…
Το θέμα της Παράδοσης είναι τεράστιο και ανεξάντλητο. Γεύση από μικρά ψήγματα πήραμε…

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ

ΠΗΓΗ:http://www.proinoslogos.gr/

Ο βιασμός της παράδοσης στο όνομα του φολκλόρ

Το σημερινό θέμα είναι λίγο εξειδικευμένο και ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες που δεν ασχολούνται με την παράδοση. Για εμένα όμως (και ευτυχώς και για αρκετούς άλλους) η παράδοση αποτελεί ένα πολύ αγαπημένο κομμάτι της καθημερινότητας και της ζωής μας και κάνουμε πολλές θυσίες ώστε να την προστατέψουμε με όσα μέσα διαθέτουμε.

Τα τελευταία χρόνια οι παραδοσιακοί χοροί (με εκνευρίζει όταν τους λένε μερικοί δημοτικούς ή απλά…τσάμικα) έχουν ανέβει στην εκτίμηση πολλών και όλο και πιο συχνά ακούμε να γράφονται σε συλλόγους για να μάθουν να χορεύουν σωστά. Ακόμα και νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, γνωρίζουν το αντικείμενο και το αγαπούν και παρά την μόδα που προστάζει διαφορετικά πράγματα και ενδιαφέροντα, εξακολουθούν να ασχολούνται με αυτό.

Λαογραφικοί σύλλογοι έχουν αρχίσει και ξεφυτρώνουν παντού, σε κάθε γωνία. Ο κάθε καλός χορευτής θεωρεί ότι μπορεί να διδάξει σωστά αυτό που χορεύει, ξεχνώντας φυσικά ότι πίσω από κάθε χορό, πίσω από κάθε τραγούδι υπάρχει μια ιστορία, ένα έθιμο το οποίο επίσης πρέπει να διδάξει ώστε ο μαθητής του να έχει και το σωστό ύφος εκτός από τα σωστά βήματα.

Το ότι γράφεσαι όμως σε ένα σύλλογο δεν σημαίνει ότι θα μάθεις και σωστά τον χορό. Έχουμε δει πολλά παραδείγματα χορών να κακοποιούνται γιατί οι δάσκαλοι έχουν άγνοια. Ακόμα και αν πας σε έναν από τους μεγάλους συλλόγους, ειδικά της Αθήνας, που είναι οι πιο γνωστοί στο ευρύ κοινό θα δεις τραγικά λάθη. Ένας έμπειρος χορευτής μπορεί να τα καταλάβει και να τα φιλτράρει. Αλλά ο στόχος της παράδοσης δεν είναι να απευθυνθεί σε μια κλειστή κάστα ανθρώπων που μπορούν να την ελέγχουν σε κάθε βήμα. Η παράδοση πρέπει να είναι για όλους και πρέπει να είμαστε διπλά προσεκτικοί σε αυτό που παρουσιάζουμε.

Εκεί έρχεται η ευθύνη των μεγάλων συλλόγων. Αυτοί που πρέπει να δώσουν το παράδειγμα της σωστής απόδοσης των παραδοσιακών χορών αλλά και γενικότερα της παράδοσης, ακροβατούν επικίνδυνα ανάμεσα στο τουριστικό φολκλόρ και το τσίρκο. Άντρες να σηκώνουν στα χέρια τις γυναίκες, γυναίκες να χορεύουν αντρικούς χορούς με όλα τα καθίσματα, άγρια χοροπηδητά που θυμίζουν άλλες βαλκανικές γειτονικές χώρες, γυναίκες βαμμένες και χτενισμένες σαν να βγαίνουν στην πίστα. Κάποιοι μάλλον έχουν μπερδέψει τα μπούτια τους. Και επειδή όλα αυτά είναι αναμφίβολα εντυπωσιακά και κάνουν κέφι καταχειροκροτούνται από ένα κοινό που δεν γνωρίζει-και δεν είναι αναγκασμένο να γνωρίζει- το πραγματικά σωστό. Επειδή είναι και μεγάλοι σύλλογοι, παίρνουν εκ των προτέρων τα εύσημα ότι αυτό που κάνουν είναι σωστό.

Έχουμε βρεθεί κατά καιρούς σε πολλές τέτοιες παραστάσεις. Μερικές φορές, έχουμε αναγκαστεί να είμαστε και μέρος τους αλλά εκεί δεν μπορείς να πεις τίποτα. Θα χορέψεις με τον τρόπο που θα σου πει ο κάθε δάσκαλος. Αν δεν σου αρέσει, απλά φεύγεις, δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Τις περισσότερες φορές σε πετάει έξω η ίδια η ομάδα γιατί βλέπει ότι την «απειλείς», ξέρεις κάτι παραπάνω που καταλαβαίνουν ότι είναι σωστό αλλά δεν μπορούν να αλλάξουν την πορεία που έχουν πάρει.

Μερίδιο ευθύνης έχουν και οι τοπικοί σύλλογοι κάθε περιοχής. Αυτοί έχουν την γνώση, την σωστή, ολοκληρωμένη γνώση αλλά δεν θέλουν να την μοιραστούν με κανέναν. Την κρατούν εκείνοι, με μια αύρα τοπικισμού και έπαρσης να διακρίνει κάθε παρουσία τους. Αν προσπαθήσεις εσύ ο Αθηναίος να βγάλεις κάτι από τα μέρη τους πέφτουν πάνω σου να σε φάνε σαν σκυλιά. Όταν τους λες να έρθουν να σου δείξουν το σωστό, να σε διδάξουν, όποιοι σου πουν ναι, σου ζητούν υπέρογκα ποσά για δύο ώρες. Και όχι μόνο αυτό. Σχολιάζουν και τις φορεσιές αλλά δεν σου στέλνουν τις αυθεντικές. Και όταν το κάνουν, τις χρεώνουν χρυσάφι.

Πώς λοιπόν θα γίνει δουλειά με αυτόν τον τρόπο; Αν είναι να κρίνουμε κάτι, να προτείνουμε και το σωστό και να είμαστε πρόθυμοι να βοηθήσουμε να φτιαχτεί. Μην κράζουμε μόνο αλλά να προτείνουμε και τις κατάλληλες εναλλακτικές. Πώς θα παρουσιαστούν σωστά οι χοροί και οι παραδόσεις αν ο ένας δεν βοηθά τον άλλον και αν πέφτουμε στην παγίδα του ανταγωνισμού και του εντυπωσιασμού; Γιατί προφανώς δεν είχαν στην Θράκη κλακέτες για να βαράνε τις φτέρνες τους κάτω….Πολύ εντυπωσιακό αλλά όχι ελληνικό.

ΥΓ: Ο τίτλος είναι της Ρουμπίνης. Σκληρός αλλά απόλυτα ταιριαστός.

ΠΗΓΗ: http://www.neolaia.gr/2013/07/15/viasmos-paradosis-folklor/#ixzz3JHzieuDM

ΠΑΡΑΔΟΣΗ, μια διαχρονική αξία

Ένα σύνθημα και μια προτροπή που ακούγεται τα τελευταία χρόνια είναι «επιστροφή στην παράδοση». Το σύνθημα αυτό παίρνει νόημα και περιεχόμενο, όχι με την αντιγραφική τήρηση των παραδοσιακών.. αξιών, αλλά με την αναγνώριση και εμπέδωση των καλών τους στοιχείων, που θα μπολιάζονται στο δικό μας πολιτισμό.

Η λέξη παράδοση είναι παράγωγο ουσιαστικό του ρήματος «παραδίδωμι» που σημαίνει δίνω στα χέρια κάποιου, εμπιστεύομαι κάτι σε κάποιον. Είναι δηλαδή η παράδοση μια διαδικασία, μια μεταβίβαση – συνήθως προφορική – με την οποία μεταφέρονται από τη μια γενιά στην άλλη ήθη, έθιμα, γνώσεις ή δοξασίες και έτσι διαιωνίζονται. Οι πολιτιστικές αξίες του παρελθόντος, που έδωσαν το συ ιδιαίτερο χρώμα, που διαμόρφωσαν τα διακριτικά στοιχεία του ελληνικού λαού αποτελούν την ελληνική παράδοση. Οι αξίες αυτές εξακολουθούν και σήμερα να αρδεύουν τον πολιτιστικό μας χώρο και να προσθέτουν στο παρόν στοιχεία από τις εθνικές μας ρίζες.

Η παράδοση δεν είναι μονοσήμαντη. Έχει πολλούς κλάδους: γλωσσική παράδοση, πνευματική ( ήθη, έθιμα, δημοτικό τραγούδι, παροιμίες, μυθοπλασία κ.τ.λ. ), οικιστική παράδοση ( χωριά και μεμονωμένα κτίσματα ), λαϊκή οικοτεχνία, ενδυματολογία, χοροί, γιορτές, πανηγύρια κ.τ.λ. Το πλάτος της καλύπτει τόσες πτυχές όσες και η ζωή, από τη χαρά ως το θάνατο. Έτσι διασώζει το ύφος με το οποίο ένας λαός ζει την καθημερινότητά του,και τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη ζωή και τον κόσμο.

Όμως παράδοση δε σημαίνει οπισθοδρόμηση, ούτε αποσυνδέεται από την πρόοδο, αλλά εξελίσσεται, βιώνοντας τις τρεις διαστάσεις του χρόνου ( παρελθόν – παρόν – μέλλον ) και συνδέεται με την έννοια της συνέχειας των στοιχείων εκείνων που έχουν τη δυνατότητα να επιζήσουν. Γιατί η ζωή του ανθρώπου δεν είναι ποτέ στατική, δεν είναι στάσιμη. Με την παράδοση κρατούμε αυτό που έχουμε και προσθέτουμε αυτό που δημιουργούμε.

                                                                           Ρουμλούκι

Η παράδοση είναι η αλυσίδα που συνδέει τις γενιές μεταξύ τους. Με την παράδοση χάσμα δεν υπάρχει. Η γενιά μας συνδέεται με τις προηγούμενες αλλά και με εκείνες που θα 'ρθουν. Συνάμα αποτελεί και προϋπόθεση για την ύπαρξη του πολιτισμού. Γιατί ποτέ ο πολιτισμός μιας γενιάς δε δημιουργείται από το μηδέν. Ριζώνεται στο πολιτισμό των γενιών που πέρασαν. Ένας λαός που έχει ξεχάσει την παράδοση είναι σαν τον άνθρωπο που έχει χάσει το μνημονικό του, που έχει πάθει αμνησία. Ιδιαίτερα σήμερα, που ο βιομηχανικός πολιτισμός έχει μια οικουμενικότητα που καταργεί όλες τις διαδικασίες επιλογής, επιβάλλεται η ένταξη στον οικουμενικό πολιτισμό να συνδυάζεται με τη στερεότητα που εξασφαλίζει η παράδοση, ώστε οι κίνδυνοι της εξαφάνισης στο ευρύτερο σύνολο παραμερίζονται. Μας χρειάζεται , λοιπόν, η παραδοσιακή γνώση, για να κρατήσουμε την ιστορική μας φυσιογνωμία.

Όμως τήρηση της παράδοσης σε όλες τις γραμμές της σημαίνει αποστέωση και οδηγεί στη συντήρηση εξωτερικών τύπων, ενώ πρέπει να παίρνουμε το ζωντανό πνεύμα από την παράδοση και όχι τους κενούς τύπους. Γι’ αυτό για κάθε έθνος δύναμη και συστατικό του στοιχείο είναι και η παράδοση και η δημιουργία. Όταν μεταξύ παράδοσης και δημιουργίας, συντηρητικότητας και προοδευτικότητας βρεθεί ισορροπία, τότε το έθνος ζει με σταθερότητα, γιατί τότε το παρελθόν επιδρά δημιουργικά στο παρόν.

Ο νεοέλληνας έχει χρέος να αποκαταστήσει την επαφή του με τις πηγές της νεοελληνικής πνευματικότητας και τις ηθικές αξίες της νέας ελληνικής ζωής. Έτσι θα έχουμε τα δικά μας θεμέλια, τις δικές μας ρίζες, για να μη μιμούμαστε ανόητα, αλλά από την ξένη εμπειρία να μπορούμε να παίρνουμε αυτό που μας ταιριάζει και αυτό που μπορούμε να αφομοιώνουμε γόνιμα.

Το να καλλιεργήσουμε την εθνική μας προσωπικότητα δε σημαίνει όμως ότι θα αρνηθούμε ή θα περιφρονήσουμε τις προσωπικότητες άλλων εθνών. Όλα τα έθνη έχουν κάτι να προσφέρουν στον πολιτισμό. Αλλά και κανένα δεν μπορεί να υπάρξει κλεισμένο στον εαυτό του. Η αλληλεξάρτηση των λαών εντείνεται κι έτσι αυξάνεται η ανάγκη ειρηνικής συμβίωσης και συνεργασίας τους. Εξάλλου η εθνική μας παράδοση με τα δυο μεγάλα ρεύματά της, τον ανθρωπισμό και το χριστιανισμό, μας κατευθύνει στο ιδανικό της πανανθρώπινης αδελφοσύνης. Θα ήταν ακόμα σωστό να αναφέρουμε ότι μια μεγάλη επιστήμη – η Λαογραφία – ασχολείται με την παράδοση, μια επιστήμη που ίδρυσε ο Νικόλαος Πολίτης και που χαιρέτησαν την παρουσία της μορφές όπως του Κωστή Παλαμά και του Γιάννη Αποστολάκη. Η χώρα μας με τη μακρύτερη πολιτιστική διαδρομή επιβάλλεται να δραστηριοποιηθεί και να διαφυλάξει τον πολιτισμό της αλλά και να τον προβάλλει με ευαισθησία και υπευθυνότητα στους άλλους λαούς. 

                                                        Μ.Σ. Προμάχων ΟΙ ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Οι πολιτιστικοί σύλλογοι αποτελούν γερά στηρίγματα της ελληνικής παράδοσης. Γιατί διατηρούν και προβάλλουν το λαϊκό μας πολιτισμό αλλά και το μεταβάλουν από μουσειακό είδος σε ζωντανό οργανισμό. Με τις εκδηλώσεις τους κάνουν πιο σαφείς τις ιδέες που αποκρυσταλλώνουν την ελληνική κουλτούρα αλλά και σταθεροποιούν τις πανανθρώπινες αξίες. Ένας άλλος θεσμός που συμβάλλει στη γνώση του παρελθόντος, τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς, την καλλιέργεια της ιστορικής συνείδησης αλλά και την ανάπτυξη της ιστορικής σκέψης και κρίσης είναι τα μουσεία. Αυτά είναι τα θησαυροφυλάκια του παρελθόντος, όπου προβάλλεται η πορεία ενός λαού. 

Το Υπουργείο Πολιτισμού με ευαισθητοποίηση πρέπει να στηρίξει οικονομικά και ηθικά όλες τις προσπάθειες που γίνονται για την αναβίωση των παραδοσιακών αξιών. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι σε θέση να αξιοποιήσει το δυναμικό του λαϊκού μας πολιτισμού δημιουργώντας πολιτιστικούς φορείς και οργανισμούς, όπου θα εκφράζονται όλες οι μορφές του. Το σχολείο μπορεί να βοηθήσει το νέο να αποκτήσει βιωματική σχέση με την εθνική μας κληρονομιά. Αλλά και η οικογένεια πρέπει να προτρέπει τα παιδιά να συμμετέχουν σε ανάλογες εκδηλώσεις και δραστηριότητες. Τέλος δεν είναι λίγα τα άτομα που με τον προσωπικό τους μόχθο, την αγάπη τους και το μεράκι τους προσφέρουν τις ιδέες τους και την ψυχή τους στην υπόθεση του λαϊκού πολιτισμού.

Ελπίζουμε ότι με την ατομική και συλλογική προσπάθεια θα μεταδώσουμε και στις επόμενες γενιές όσα δημιούργησαν οι πρόγονοί μας.

Γιατί πιστεύουμε ότι παράδοση δε σημαίνει οπισθοδρόμηση, αλλά πηγή γνώσεων, αρχών και αξιών από το παρελθόν για μια σωστή πορεία στο μέλλον.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ Γ. ΖΥΓΟΓΙΑΝΝΗΣ

ΚΑΘΗΓΗΤΉΣ

Πρ. Πρόεδρος Πανελλ.Σ. Σαρακατσαναίων

ΠΗΓΗ:http://taxalia.blogspot.gr/

Τα Χειρόγραφα των Μακεδονομάχων

Μια ανέκδοτη παγκόσμια αποκλειστικότητα που αποτελεί πλέον το μεγαλύτερο <<αθάνατα ζωντανό>> ιστορικό ντοκουμέντο που δημοσιεύτηκε ποτέ σχετικά με το Μ.Α. 22 Ιδιόχειρες επιστολές αγωνιστών του Μακεδονικού Αγώνα, που δημοσιεύονται για πρώτη φορά και μάλιστα σε φυσικό μέγεθος, με το φυσικό τους (τώρα πια) χρώμα και με τη μετάφραση τους. Περιέχεται αλληλογραφία :
1) Καραβίτη. 2) Οπλαρχηγού. 3) Αναγνωστάκη. 4) Βολάνη. 5) Φούφα. 6) Φούφα. 7) Ίωνα Δραγούμη. Στεφανίδη. 9) Ζάκα. 10) Γιώργου Μπέλλου. 11) Γιώργου Μπέλλου. 12) Γύπαρη. 13) Ζήγρα - Σίμου. 14) Β. Τζώτζου. 15) Β. Τζώτζου. 16) Κανελλόπουλου. 17) Γρηγόρη Γεωργίου. 18) Γύπαρη. 19) Προξενείου Μοναστηρίου (πρός Ηρακλή Φίτζιο). 20) Προξενείου Μοναστηρίου (πρός Ηρακλή Φίτζιο). 21) Εθνικής Επιτροπής. 22) Αναγνωστάκη. 
Η ιστορική αυτή αποκάλυψη, που μπορείτε να παρακολουθήσετε από την επόμενη σελίδα, και για την οποία εγώ προσωπικά, σαν δημιουργός του έργου κι επιμελητής της έκδοσης, ο παραγωγός κι ο εκδότης, αλλά κι όλοι οι συνεργάτες μας, είμαστε ιδιαίτερα συγκινημένοι και περήφανοι, έγινε πραγματικότητα χάρη στην ιδιαίτερα πατριωτική, μεγαλόψυχη κι εξαιρετικά ευγενική προσφορά του κ. Χαρίλαου Φίτζιου, δασκάλου, συγγραφέα, γενικού γραμματέα του πανελλήνιου συλλόγου μακεδονομάχων <<Παύλος Μελάς>> που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη, γιού του αγωνιστή μακεδονομάχου δασκάλου Ηρακλή Φίτζιου, ο οποίος τίμησε την προσπάθεια μας παραχωρώντας μας τα πολύτιμα αυτά γραπτά κειμήλια, τα οποία είχε στην κατοχή του, καθώς και τη μετάφραση των όσων από τις επιστολές είναι κρυπτογραφημένες (σημειώνω μάλιστα ότι είναι βασισμένες σε τέσσερις διαφορετικές κλείδες), προκειμένου να πλουτίσουν και <<ζωντανά>>, μαζί με τις φωτογραφίες, τις διάφορες αφηγήσεις και το άλλο υλικό, το έργο μας. Τον ευχαριστώ από μέρους όλων μας σαν άνθρωπος, σαν πατριώτης, αλλά και διπλά σαν συγγραφέας, γιατί ξέρω τι σημαίνει η παραχώρηση πρωτότυπου υλικού σε άλλο συνάδελφο, ιδιαίτερα όταν κι ο ίδιος ασχολείται με παρεμφερή θέματα, κι ειδικότερα τα ιστορικά.
(από το βιβλίο : Το έπος του Μακεδονικού Αγώνα, του Χρήστου Νεραντζή, εκδόσεις ΑΓΓΕΛΑΚΗ).

 Απόδειξις άρτου ότι ελήφθησαν παρά της επιτροπής Λεχόβου τεσσαράκοντα οκτώ οκάδες άρτου πρός χρήσιν των υφ ' ημάς ανδρών. Εν Λεχόβω τη 7 Ιουλίου 1906. Ελήφθησαν παρά της Επιτροπής Λεχόβου το εσπέρας της ιδίας έτερας δέκα τέσσαρες (αρ. 14) οκάδες άρτου πρός χρήσιν των υφ ' ημάς ανδρών. Λέχοβον 7 Ιουλίου 1906 ΚΑΡΑΒΙΤΗΣ.

 Απόδειξις άρτου. Ο υπογεγραμένος οπλαρχηγός έλαβον πρός τροφήν 18 οκάδες άρτου. 25/4/906 Ο οπλαρχηγός.

 Απόδειξις άρτου. Ο υποφαινόμενος έλαβον οκάδες άρτου δεκαπέντε (αριθμ. 15) και εις ένδειξιν. Λεχόβω τη 24/4/1906 Οπλαρχηγός Ανδρέας Αναγνωστάκης.

 Απόδειξις άρτου. Ο υποφαινόμενος έλαβον άρτον εβδομήκοντα πέντε (αριθμ. 75) και εις ένδειξιν Τη 1/6/1906 Ο λαβών Υπαρχηγός Γ. Βολάνης.

 Απόδειξις άρτου. ότι ελήφθησαν παρά της επιτροπής Λεχόβου ογδοήκοντα δύο (αρ. 82) οκάδες άρτου πρός χρήσιν του υπ ' εμέ σώματος. Έν Λεχόβω τη 9 Μαρτίου 1906 ο αρχηγός Φούφας.

 Απόδειξις άρτου. ότι ελήφθησαν παρά του Θησέως Λεχόβου δέκα οκτώ (αριθ. 18) οκάδες άρτου προς χρήσιν του υπ ' εμέ σώματος. Εν Λεχόβω τη 8 Φεβρουαρίου 1906 ο αρχηγός Φούφας.

 15/5/1906. Τον κ. Κώσταν Τζώτζην ο οποίος ελθών ενταύθα εψώνισεν από σχισματικόν μπακάλην αν και τω υπεδείχθη ότι δεν έπρεπε να κάμη τούτο. Το Κέντρον τον κόβει. Καταδικάζει εις εν τέταρτον λίρας πρόστιμον και παρακαλώ τους αδελφούς όπως λάβωσιν αυτό. Ι. Δραγούμης.

 Απόδειξις άρτου ότι ελήφθησαν υπό του οπλαρχηγού Ε. Νικολούδη παρά της επιτροπής Λεχόβου είκοσι τρείς (αρ. 23) οκάδες άρτου πρός χρήσιν του. Εν Λεχόβω 28/4/1906 ο παραδώσας τον άρτον Στεφανίδης.

 Απόδειξις. Έλαβον παρά του Κέντρου Λεχόβου ψωμί εβδομήκοντα πέντε (75) οκάδας δια το σώμα μου. 12/9/06 Ο Αρχηγός Γρ. Ζάκκας.

 Έλαβον η υποφαινομένη δια χειρός διδασκάλου Ηρ. λίραν μίαν (αρ. 1) δια τον Μάιον και εις ένδειξιν Εν Λεχόβω τη 15 Ιουνίου 1906 Δια την αγράμματον Ζαχαρία Κοζμά. Γεώργιος Μπέλλο.

 Η υποφαινομένη έλαβον δια χειρός Παπαγιάννη λίρας τρείς (αρ. 3) δια τους μήνας Φεβρουάριον - Μάρτιον και Απρίλιον και εις ένδειξιν Εν Λεχόβω τη 30η Απριλλίου 1906 Δια την αγράμματον Ζαχαρία Κοσμά. Γεώργιος Μπέλλο.

 Απόδειξις άρτου Ότι ελήφθησαν παρά της επιτροπής Λεχόβου είκοσι πέντε και ημίσεια (αρ. 251/2) οκάδες άρτου προς χρήσιν του υπ' εμέ σώματος. Εν Λεχόβω 5 Ιουλίου 1906. Ο οπλαρχηγός Π. Γύπαρης.

Πρός την Επιτροπήν Λεχόβου : Απόψε να μας περιμένετε εις την θέσιν (Προφήτης Ηλίας στα μνήματα) με το σύνθημα : τυρί - μπάτζιο) και μηδέν έτερον. Να μας κάνετε δυο καταλύματα με κρύπτας. Σας χαιρετούμεν, Οι οπλαρχηγοί : Σίμος, Ζήγρας. 2/6/1907.

(από το βιβλίο : Το έπος του Μακεδονικού Αγώνα, του Χρήστου Νεραντζή, εκδόσεις ΑΓΓΕΛΑΚΗ).

Ηρωική καρδιά - Τραγούδια του Μακεδονικού Αγώνα

Τα τραγούδια του Μακεδονικού Αγώνα είναι συνέχεια των κλέφτικων τραγουδιών και αποτελούν ουσιώδες μέρος της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους. Είναι ηρωικά τραγούδια και αναφέρονται σε ιστορικά γεγονότα και ενέργειες ιστορικών προσώπων που συγκλόνισαν ολόκληρη την Ελλάδα.

Δείτε παρακάτω μερικά βίντεο από την συλλογή...

Ορχήστρα Χάλκινων ''Οι Μακεδόνες''
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΝΤΟΜΑΤΑΣ (Κλαρίνο), ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΙΤΑΡΑΣ (Τρομπέτα, Τρομπόνι), ΤΑΣΟΣ ΔΙΣΚΟΣ (Τρομπέτα), ΣΙΜΟΣ ΚΕΤΙΚΟΓΛΟΥ (Τρομπόνι, Ευφώνιο), ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΙΚΤΣΙΔΗΣ (Τούμπα), ΤΡΑΙΑΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ (Κόρνο), ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΛΛΙΩΤΑΚΗΣ (Ακορντεόν), ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΝΑΣ (Γκράν Κάσα), ΣΤΑΘΗΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ (Κιθάρα).

Έρευνα - Καταγραφή - Παραγωγή: Απόστολος Τσέρνος.
Μουσική επεξεργασία: Απόστολος Τσέρνος & Κυριάκος Ντομάτας.
Εναρμόνιση: Στάθης Αραμπατζής. Στα τραγούδια 9, 14 ο Αναστάσιος Δίσκος.
Ενορχήστρωση: Στάθης Αραμπατζή. Στα τραγούδια 8, 10 ο Κυριάκος Ντομάτας. Στα τραγούδια 9, 14 ο Αναστάσιος Δίσκος.
Μείξη: Στάθης Αραμπατζής.

Στούντιο ''Πολύτροπο'' ΚΑΖΑΝΤΖΗ
Ηχολήπτης: Μάρτιν
Master: Γιώργος Μαγκριώτης.

ΗΡΩΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ - ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Εδέσσης Πέλλης & Αλμωπίας.